....na een lange pauze weer verder....

Ik had jullie al gezegd dat 't soms wat langer kan duren voordat ik weer wat ga schrijven. 
Tja schoonmaak, daar was ik de vorige keer mee geëindigd. En een schoonmaak heeft er sindsdien plaatsgevonden,een grote schoonmaak! 


Even wat gedetailleerde uitleg. Ik hou een lijstje bij van onderwerpen, die ik wil aansnijden in mijn  blog. De afgelopen tijd was voor mij op mijn werk  roerend. Roerend in de zin van zittend in een achtbaan. Je weet wel, zo eentje waar je drie keer of meer over de kop gaat en via meerdere  kurkentrekkende bewegingen weer langzaam tot stilstand komt.  En dan, voordat je uitstapt,  weet je even niet meer waar je bent. Je maag draait om, je weet even niet meer waar je bent en je zou willen dat er iemand met een kotszakje voor je klaar staat. Je vraagt je af of je het vak nog wel leuk vind en ermee door wilt gaan. En dit is zacht uitgedrukt. 


Daardoor een onderwerp bijgekomen op mijn lijstje............ artsen en management. En ik kan even niet anders dan dit ertussendoor plaatsen.


Ik weet, het is een zeer teer punt en het vergt zeer veel inlevingsvermogen, acrobatische lenigheid en flexibiliteit van een spoeltroel om al die gevoelige artsen/managementteentjes waarop getrapt kan worden te vermijden cq. te omzeilen. Ik kan vele van die `kotsmomenten`  daarover aanhalen na bijna 30 jaren dialyse en door ze sappig te vertellen zou ik zeker vele lezers aantrekken, maar dat is niet hetgeen ik hier wil promoten.


Ik kan wel wat tips geven, in 

het belang van onze patiënten. 

• Laat je niet ondersneeuwen. Jij bent de expert op je eigen vakgebied. Daar doe je genoeg moeite voor door het volgen van klinische lessen, vakliteratuur bijhouden, je vaardigheden bijhouden, leren van anderen, congressen bezoeken. 
• Leer als een ware spoeltroel te balanceren op het randje en durf af en toe je nek eens uit te steken
• En vooral, vertrouw op je eigen intuïtie, gevoel en kracht als mens

Mhhm, grappig eigenlijk...............een ware spoeltroel is als een perfecte koorddanser in een circus. Makkelijk, nee verre van dat, maar wel heel uitdagend!

Ik ben trots op mijn collega´s

Welkom in de wereld van de dialyse!

7.15 uur: Ik sta te worstelen met een paar Hemapanties, een onderjurk en een dun kleikleurig uniform in de kleedkamer van de afdeling waar ik vandaag voor het eerst ga beginnen: de dialyse! Mijn begeleidster Nel hijst zich in een ander gedrocht; ze is namelijk hoogzwanger en dat is goed te zien. Het is druk in de kleedkamer en een beetje dringen zo met z'n allen, maar er heerst een opgewekte stemming. Ik verbaas me over zoveel personeel!
Iedereen verzamelt zich in de koffiekamer en ploft op de Ikeabanken. Als daar geen plaats meer op is, gaan collega's gewoon op de grond zitten. Zo rondkijkend denk ik dat er zo'n 15 mensen aanwezig zijn. En ik ben niet de enige die vandaag voor 't eerst begint. Karin staat ook aan het begin van haar dialysecarriere.  De koffie gaat rond en iedereen heet ons een hartelijk welkom.

Er wordt gezellig ontspannen gebabbeld en 't lijkt alsof er niet gewerkt hoeft te worden. Ik vraag me af waar de patiënten zijn, wanneer ze komen. Het is toch al 8.00 uur...............
Het waarom daarvan wordt me al gauw duidelijk: 't is namelijk "grote schoonmaakdag" ??

Jaja, grote schoonmaakdag!
In de tijd dat ik begon, hadden we nog niet de luxe dat er elke dag mensen kwamen die alles schoonmaakten.  Dat deden we zelf. Elke dag soppen en 1x in de 3 maanden hadden we dus "grote schoonmaakdag".
Dat hield in dat de patienten die op deze dag moesten dialyseren verplaatst werden naar een andere dag, zodat we de hele dag konden poetsen! En er was geen ontkomen aan: iedereen moest aantreden, iedereen moest meepoetsen.

En gepoetst werd er!
We begonnen met het uitruimen van de 2 zalen, alles werd naar de gang gesleept en voor de liften gedumpt. Machines, stoelen, tafeltjes, weegschalen; de hele zooi werd leeggeruimd. Emmers werden gevuld met sop, vooral HEET sop, de mouwen werden opgestroopt en iedereen ging aan de slag.
Met wattenstokken werden alle gaten en kieren van de dialysestoelen en infusiepompen schoongepulkt; de lichtkappen werden van de tl-verlichting afgehaald met gevaar voor eigen leven (ze hingen immers hoog en er moest een ladder aan te pas komen om ze eraf te halen) en in de week gezet, alle kasten en laden (by the way het waren allemaal van die gewone houten Ikeakasten!) werden overhoop gehaald, uitgesopt en netjes weer ingedeeld. Alle luxaflexen werden genadeloos ondergedompeld in en afgeschrobd met Hibiscrub.
Alle bureaus en prikborden werden opgeschoond; alles wat achterhaald was, wat allang voorbij was, wat niet meer relevant was werd weggegooid.  De gordijnen van de koffiekamer werden eraf gehaald en meegenomen door een collega, die ze de volgende dag weer frisgewassen terugbracht. Alle machines werden vertroeteld en "in de was" gezet.  Zo ook de vloeren....................

Want zo rond 15.00 uur zeeg iedereen moe maar zeer voldaan weer neer op de inmiddels beroemde Ikeabanken. En terwijl op de achtergrond het gezoem van de machines klonk die de vloeren voorzagen van een nieuwe frisruikende waslaag, zaten we met z'n allen te genieten van een welverdiende warme kop soep. Daarna nog even samen aanpoten om alles weer op de plaats te zetten, want morgen zouden de patiënten er weer zijn.

Kortom, elk gaatje en hoekje van de hele afdeling werd iedere 3 maanden minutieus aan een onderzoek onderworpen en weer in goede staat gebracht. En dit alles gelardeerd met veel muziek op de achtergrond en meezingende collega's!  

Ik had me mijn eerste dag heel anders voorgesteld........
Nel zei me aan het begin van deze dag :"Goed voor je! Na deze dag zul je precies weten waar alles staat en ligt". Ze heeft gelijk gehad en ik ben haar dankbaar. Na deze dag wist ik feilloos en blindelings alles te vinden op de afdeling. En dat heeft menig patient veel voordeel gegeven.

Terugkijkend op deze schoonmaakdagen zie ik het als De Ultieme Teambuilding.
Niks geen teambuilding in de Ardennen, langs de kust of in luxe resorts; niks geen teambuilding op de Veluwe of in een of ander duur hotel onder auspiciën van een of ander duister bureau. Dat kost klauwen met geld, allemaal weggegooid geld.

Gewoon teambuilding op de plek waar 't hoort.
Teambuilding, gewoon met z'n allen de afdeling waar je werkt en waar je voor gaat, even onder de loep nemen en 1 dag in de 3 a 4 maanden daarvoor vrij plannen. Even stilstaan, schoonmaken, bijtanken en opruimen. Allemaal, iedereen doet mee: iedereen die verbonden is aan de dialyse doet mee aan zo'n dag.
\
Ik mis die schoonmaakdagen......

'N nieuwe wereld gaat open

Ik belde dus aan en na even wachten verscheen er een verpleegkundige, gekleed in een vaal bruin uniform, die lachend de deur voor me opendeed. Die kleur van haar uniform, tja het viel me gelijk op. Het was geen bruin, geen beige, ook geen versleten olijfgroen, maar meer de kleur van opgedroogde klei. 
De jurk plakte ook nog ongegeneerd aan en tussen haar benen en kroop stiekem omhoog, vanwege het feit dat er in het tijdperk waar ik nu over praat, nog panty's gedragen moesten worden!  Blote benen onder je uniform waren een schending van 't kledingvoorschrift en dat kon dus echt niet. Het feit dat dit heel vaak statische elektriciteit veroorzaakte en dus regelmatig ernstige schokken bij de onfortuinlijke  draagster opleverde, was niet van belang. In ieder geval  flatteerde dat kleikleurig statusomhulsel de dame in kwestie uberhaupt niet. 


Ik mocht niet gelijk mee. Ik moest eerst mijn schoenen flink op de mat die er lag vegen. Die was nat en zompig door (wat me pas later duidelijk werd) het elke dag 2x besproeien met een desinfecterende oplossing. Daarna moest ik van die blauwe plastic overschoenen aan doen. Dit alles maakte al een zeer grote indruk op mij:. Het leek alsof ik een geheim domein binnentrad, zwaarbewaakt en gericht op het tegenhouden van allerlei enge beesten.


Ik werd meegevoerd naar een voor deze tijd kleine ruimte van 6x4meter. Een ruimte die dienst deed als kantoor voor het hoofd, werkplek voor de secretaresse, koffiekamer, werkoverleg, klinische lessen en wat dies meer zei. Dat is nu niet meer voor te stellen!
De wanden van het voorste gedeelte waren betimmerd met schrootjes die hun beste tijd al hadden gehad en waar 2 banken stonden van Ikea. Er zaten twee andere toekomstige collega's op het moment dat ik daar binnen werd geleid. Ze lagen in een deuk!!
Gierend van de lach zaten ze op die Ikeabanken foto's te bekijken. Later kwam ik er achter dat ze het hadden over het huwelijk van de nefroloog met de secretaresse, wat stiekem had plaats gevonden tijdens een weekje Parijs!


Wat me ook opviel waren de vele brei- en borduurwerkjes die op de tafels lagen daar. Daar werd tijdens de koffiepauzes nijvere handarbeid verricht. O ja en de asbakken.................dat waren nog eens tijden. Er mocht nog gerookt worden!


"Ok", dacht ik, "ze hebben tenminste veel lol en creativiteit hier". Dat zegt al veel vind ik. Lol moet er zijn, er moet gelachen kunnen worden op je werk, hoe lastig en moeilijk dingen soms ook zijn: een lach heft de stress op en opent de deur voor ontspanning. 


Na een zeer ontspannen sollicitatiegesprek met het toenmalige hoofd en mijn toekomstige collega's, die er gewoon bij zaten, kreeg ik een korte rondleiding over de afdeling. 
Precies op de dag dat mijn wachtgeld zou aflopen, kon ik gaan beginnen op de dialyse; ik was gelijk aangenomen! Over timing gesproken ;). 
Na afloop van het gesprek moest ik mijn nieuwe kleikleurige uniformen op gaan halen: dun en vaal van het vele wassen en zo statisch als de pest. Mhm, dat zou dus onderjurken dragen gaan betekenen, waar ik een gruwelijke hekel aan had, maar het was niet anders.


Tjongetjonge, wat een aparte wereld!  En die wereld zou ik over 3 dagen gaan betreden................

De eerste stap...

Ik weet het nog als de dag van gisteren. M'n eerste stap op de dialyse van het toenmalige Refajaziekenhuis. Ik kwam voor m'n sollicitatiegesprek met het hoofd van de afdeling. Het was geloof ik ergens in januari 1982.
Spannend was het vond ik. De dialyse was op de derde verdieping naast het lab. Ik was er natuurlijk tijdens mijn opleiding regelmatig langsgekomen, m'n handen vol met labbuizen en aanvraagformulieren. En dan zag ik soms een paar in het groen geklede figuren achter het glas van een klapdeur, maar verder dan die klapdeur was ik nooit geweest. Naast de deur zat zo'n doorgeefluik net zoals vroeger bij de afhaalchinees.  Er zat ook een bel met een bordje erbij: "Eerst aanmelden!"  
Er heerste een soort mystieken geheimzinnigheid rond en achter die deur.
Daar gebeurden immers spannende dingen, waar eigenlijk niemand in huis het fijne van wist. Veel machines ja en van die kunstnieren, maar meer wist ik er niet van. 


Ooit tijdens het eerste deel van mijn A-opleiding had ik tijdens mijn interne stage weleens zo'n machine gezien: zo'n blauw ding met pompen, slangen en veel metertjes dat naast het bed van een patiënt stond. Ik moest elke dag 3x met m'n stethoscoop luisteren naar het geluid van een "shunt". Om de arm van die patiënt zat een verband en daar stond een groot kruis op getekend; daar moest je je stethoscoop dan opzetten en hoorde je een "zoefzoef" geluid. Wat het allemaal precies inhield wist ik toen echt niet..........


Klinkt misschien raar, maar ik had nog geen ene seconde na mijn diplomering als  A-verpleegkundige op een gewone verpleegafdeling gewerkt, toen ik aanbelde bij die klapdeuren van de dialyseafdeling, op die maandagmorgen in januari 1982. Nadat ik mijn A-diploma had behaald werd onze hele groep eruit gezet vanwege bezuinigingen. Het was niet meer vanzelfsprekend dat je gelijk een baan had. Ik had het geluk dat ik toen bij een gemeenteziekenhuis werkte en dus werd beschouwd als semi-ambtenaar. Dat hield in dat je wachtgeld kreeg bij ontslag, 6 maanden lang. 
Zes maanden lang heb ik ervan genoten: even lekker niets doen en toch je salaris krijgen. Machtig toch, je hebt net 3 jaar geploeterd, hard gewerkt en beloond met een mooi diploma en dan ben je vrij! Feesten dus, lekker uitslapen en van de zon genieten maar ook kijken naar een baan. Zoeken, wat ligt me en wat ligt me niet? 


Ik herinner me dat ik had gesolliciteerd op een advertentie van een "tehuis voor ouderen" zoals ze dat toen noemden in de advertentie. Nou, ik ben op sollicitatiegesprek geweest en ben er bijna gillend weggelopen!
Het eerste wat me daar opviel was de enorme grote bos sleutels die iedere werknemer bij zich droeg. Opgesloten! Mensen werden opgesloten en dat ligt me dus helemaal niet.
Ik heb beleefd bedankt.


Maar de tijd begon te dringen, de 6 maanden van vrijheid waren bijna om en ik moest toch een baan vinden?
Dan maar heel brutaal gewoon bellen met personeelszaken en vragen of ze wat voor me hadden . "Ja, we hebben plek op chirurgie en de dialyse". 
Dialyse???? ......heel vaag zag ik de beelden in m'n hoofd van die ene patiënt met dat rare verband met kruis op die ene kamer van de interne afdeling. Dialyse??.. o ja, die blauwe machine met al die pompen en metertjes.
Nieuwsgierig als ik was (en nog steeds ben) zei ik:"ok, ik wil daar wel op solliciteren". 


En daar stond ik dan, januari 1982: voor de klapdeur van de dialyse, met enigszins knikkende knietjes en vol ontzag. Ik zou een sollicitatiegesprek hebben met het hoofd van deze geheimzinnige afdeling en drukte vol verwachting op de bel.............

Daar gaan we dan................

Na eerst even gepeild te hebben of de verhalen van een ouwe spoeltroel wel aandachtige luisteraars en lezers zouden genereren en daar positieve reactie op te hebben gekregen kan ik er natuurlijk niet meer onderuit.
Het lijkt me trouwens erg leuk om dit ook voor mezelf te doen. Even 30 jaar terug in de tijd gaan en alles wat ik ben tegengekomen in mijn vak als dialyseverpleegkundige eens de revue te laten passeren. Degenen die mij een beetje kennen weten dat ik soms op de praatstoel kan zitten en dan uitgebreid kan filosoferen over m'n vak. 
Ik zal hier in ieder geval proberen om er een beetje lijn aan te geven en de boel een beetje te stroomlijnen. Ik beloof plechtig aan jullie aandachtige lezers, dat ik op gezette tijden mijn dialysezieleroerselen aan dit medium zal toevertrouwen en hoop dat ze jullie wat plezier, lol en stof tot nadenken kunnen geven over het mooie vak wat wij beoefenen.
"Ter lering ende vermaeck" zullen we maar zeggen..............